het duurt zo lang en voelt zo leeg, in dit witte appartement
waar ik bovenburen stampen hoor en schreeuwen als het moet
waar de vogeltjes me niet wakker fluiten
en de muggen me niet wakker zoemen
het duurt zo lang en voelt zo leeg
behalve wanneer jij er bent
– – –
Ik woon al meer dan anderhalf jaar in Amsterdam. De tijd gaat zo snel en toch heb ik ook het idee dat er zo veel veranderd is. Ik ben veranderd, wij zijn veranderd. Gelukkig maar, want stil staan is ook niet fijn. Gelukkig maar, want anders voelde ik me nog steeds niet thuis in dit huis. Het duurde lang voor mij om te wennen aan de nieuwe omgeving, terwijl ik hierheen kwam met het idee dat ik een echt stadsmeisje zou gaan worden. Dat viel tegen. En toch voelt deze grote stad ook steeds meer als thuis.
Ik heb een nieuwe lens voor op mijn camera gekocht. En daarbij ook nog eens een nieuwe camera. Op de camera moet ik nog even wachten, maar de lens heb ik al binnen en ik kon het niet laten om alvast wat plaatjes te schieten. Het leek me leuk om te spelen met tegenlicht voor een zelfportret. Nu moet ik er even bij zeggen dat het geheel huis, tuin en keuken stijl is, want ik kon mijn afstandsbediening niet vinden. Dat betekent dat ik op mijn hand heb scherpgesteld, toen snel naar achter ben geschoven terwijl de timer aan stond en vervolgens maar hoopte dat ik scherp was. Alsnog best wel goed gelukt.
Gisteren had ik een fotoshoot (en die was heel erg leuk) en toen had ik een gesprek over hoe irritant ik het vind wanneer fotograferen me vertellen dat ik wat meer moet lachen. Er is een reden waarom ik niet breeduit lach op foto’s, en dat is omdat ik me daar minder gemakkelijk bij voel. Bovendien houd ik nou eenmaal meer van drama, dan van een stralende lach (die dan ook nog eens gefabriceerd is, want ik moet helemaal niet écht lachen op zo’n moment). Natuurlijk vind ik het hartstikke gezellig als ik lachend op de foto sta met vrienden of familie, maar in zo’n fotoshoot situatie lukt dat voor mij gewoon niet. Klaar. Eigenlijk zijn deze foto’s een beetje geïnspireerd door dat gesprek en heb ik totaal het tegenovergestelde gepakt. Geen contact met de lens, en al helemaal niet lachen. Het geeft een heel afstandelijk gevoel, maar ik vind dat persoonlijk heel mooi.
Ik kan niet wachten tot ik mijn nieuwe camera ook heb, want dan heb ik eventjes een enorme stap gemaakt in mijn kwaliteit. Ik heb dan een Canon 80d met een 18-55mm kitlens én de lens die ik voor deze foto’s heb gebruikt: de Sigma 50mm 1.4 ART lens. Deze foto’s konden nog wel ietsje scherper, maar wanneer ik de complete controle heb over de foto’s zijn ze MEGA scherp. Ik ben er echt heel blij mee (mag ook wel, want hij kostte 800 euro de tering).
P.S. Ohja, ik heb nu een pony. Ik moet er nog aan wennen, maar ik vind het wel vet leuk, want het verandert mijn hele look enorm. Ik heb het gevoel dat er nu meer persoonlijkheid in mijn haar zit, als je begrijpt wat ik bedoel. Klinkt een beetje gek, maar ik was toe aan een beetje verandering. En ik kan nu bovendien ook kiezen of ik hem wel of niet in mijn gezicht wil. Voelt af en toe best lekker om me als het ware te verschuilen en zo tussen die lokken door te gluren als ik buiten ben.
acda & de munnik
alles gaat voorbij, maar eerst genieten we ervan
Jullie weten net zo goed als ik dat mijn blog niet meer is wat het vroeger was. Ik heb de afgelopen paar weken zo gerommeld met een constructie vinden waarop het zowel voor mij te combineren was met alle werkzaamheden die ik op het moment heb én ook voor jullie leuk zou zijn. Met een beetje houvast naar vroeger, maar met al wel een flinke verandering in de content. Gisteren kwam ik tot de conclusie dat ik met mijn blog het beste kan doen wat ik het aller moeilijkste in het leven vind: loslaten.
Voordat je schrikt: dat betekent niet hetzelfde als stoppen. Het betekent wel dat ik mijn blog los van verplichting ga zien.
Toen ik in januari 2009 mijn eerste artikel typte en geen idee had van wie het allemaal zou gaan lezen, ging er een wereld voor me open. Een paar maanden later plaatste ik mijn eerste video op YouTube en het begin van mijn carrière was daar. Dat wist ik toen natuurlijk nog niet en soms zou ik willen dat ik mezelf nog een beetje kon verliezen in de onwetendheid van toen. Toen ik enkel artikelen plaatste wanneer ik er tijd en zin in had, ik me niet zo druk maakte om hoeveel kijkers het zou trekken en er meer plezier in had, omdat ik iets nieuws had gevonden waar ik mijn energie volledig in kon stoppen. Als hobby omslaat naar werk lever je een beetje van die vrijheid in. Met de beslissing om geen andere baan te zoeken naast mijn activiteiten op het internet moest ik me wel zorgen gaan maken over views en hits, want diezelfde views betalen mijn huur. Die verandering in mentaliteit is in principe ook helemaal niet zo erg. Ik heb nog steeds ontzettend veel plezier in wat ik doe, maar juist met dat enthousiasme vorm ik vaak struikelblokken voor mezelf. Mijn blog is al een hele tijd geen onderdeel meer van mijn carrière. Ik verdien niets aan de artikelen die ik schrijf, omdat de meeste adverteerders op dit moment meer zien in YouTube. Dat vind ik eigenlijk wel een lekker gevoel, omdat het op die manier een hele pure plek kan zijn voor mijn gedachten en verhalen.
Het hangt alleen niet samen met de verplichting die ik nog altijd naar deze blog toe voelde. Het voelde alsof ik het de blog en jullie verschuldigd was om artikelen te plaatsen, mijn video’s hier te delen en het wekelijkse foto overzicht in stand te houden. Maar eerlijk, nu ik dit artikel schrijf gaat er een enorme last van mijn schouders af vallen. De weekoverzichten waren al een hele tijd afgeraffeld, doordat het eigenlijk niet meer in mijn schema past. Video’s plaatste ik vaak pas een paar dagen later op de blog, omdat het niet meer in mijn systeem zit om dat te doen. De blog bijhouden op de manier waarop ik het de afgelopen maanden heb gedaan voelde meer als een ‘moetje’ dan leuk. Het is totaal onnodig en niet logisch om mezelf die druk op te leggen, vandaar deze beslissing. Eindelijk, na maanden zweven en tobben over hoe ik dit moest aanpakken.
Zoals ik al zei: loslaten betekent iets heel anders dan stoppen. De keren dat ik namelijk artikelen maak uit spontaniteit, of omdat ik trots ben op de foto’s die ik maakte, geven me namelijk wel een heleboel energie. Dan komt die drang om te delen weer naar boven. En daarom zou ik daar de constructie van mijn blog graag op baseren: spontaniteit en passie. Ik ben hoe dan ook altijd bezig met maken, op welke manier dan ook. Jullie hebben de afgelopen weken kunnen zien dat mijn liefde voor fotografie weer rustig naar boven is gedreven en dat zal een groot onderdeel zijn van wat ik hier wil delen. Ook vind ik het nog steeds leuk om gedichtjes door te plaatsen, die eerst alleen in de notities van mijn telefoon stonden. Als je een idee wilt krijgen van de constructie die ik bedoel, dan raad ik je aan om eens op Lauresque, Paper Boats of Lemon Tierres te kijken. Dat zijn namelijk drie blogs die ik fantastisch vind en precies op deze manier werken. Ze hebben geen vast schema, maar leveren wel altijd de beste kwaliteit wanneer ze iets plaatsen. Daar wil ik ook heel graag voor gaan.
In feite vraag ik aan jullie niets anders dan begrip. Ik weet dat er lezers zijn die nog steeds hoopten op de dag dat de dagelijkse artikelen terug zouden komen, maar ik kan voor nu zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Mocht je om die reden mijn blog niet meer bezoeken, begrijp ik dat volledig. Als je het nog wel leuk vind om zo nu en dan mijn gedachtenwereld te volgen en fotografie te zien, dan kan je om de zoveel tijd mijn URL intikken, of me volgen op Bloglovin’ (dan krijg je het namelijk op je homepage te zien als ik iets heb gepost). Op deze blog zal ik niet meer standaard mijn video’s doorplaatsen of elke zondag een weekoverzicht opstellen. Maar als ik daar wel de behoefte toe voel, dan natuurlijk wel.
Het maakt me bijna emotioneel, omdat de liefde voor mijn blog nog steeds zo diep zit. Deze website is het begin geweest van alles wat zich nu in mijn leven afspeelt. Ik wil jullie daar enorm voor bedanken. Maar dit is natuurlijk geen afscheid, het is enkel een nieuw hoofdstuk dat begint. Na 7,5 jaar voelt het stiekem ook best fris om een bladzijde om te slaan.
Hola! Door mijn vakantie in Turkije (daar ben ik nu) ben ik vergeten de video van dinsdag hier online te zetten, maar niet getreurd, want jullie krijgen vandaag daarom twee video’s om te bekijken. Ten eerste de dinsdag video waarin Mert mijn nail-art doet. Hij deed het nog best wel goed ook, dus een applausje voor hem.
Ten tweede heb ik hier de maandelijkse Teske & Co. aflevering. We hebben augustus overgeslagen, omdat dat toch een rustige maand was, maar de aflevering van vandaag vind ik weer super leuk. We nemen je mee in de voorbereidingen voor mijn shows in Tivoli. Veel plezier!!
