Het gebeurde op de snelweg. In een gesprek dat over iemand anders ging. In een auto die niet van mij was. Naar een plek waar ik niet woonde. Het gebeurde toen ik het niet verwachtte. De lucht was al maanden helder. Niet zonnig, maar altijd blauw. Soms grijs, maar nooit regenachtig. Ik had het niet meteen door, maar voelde later hoe de woorden die ik had uitgesproken zichzelf een plek hadden gegeven en me vanaf een afstandje zaten uit te lachen. Ze waren gevestigd in dat mistige deel van mijn brein, waar mijn ogen moeite hebben met scherpstellen en mijn oren suizen van de chaos. Langzaam, maar zeker waren ze op een missie om de positieve geluiden waar ik mezelf mee had gevuld weg te duwen.

Het is moeilijk om toe te geven, maar gek genoeg gaf het me een gevoel van comfort. Een oude vriend, waarvan je weet dat hij niet goed voor je is. De misselijkmakende, maar zachte waas van dat ene glas wijn te veel. Ik liet het toe. Vechten is vermoeiend. Zeker als je tegenstander alleen leeft tussen je oren.

Morgen is er weer een dag.

Ik mis het nu nog. Het huis tussen de heuvels en de kleine dorpjes uit het grensgebied tussen België en Duitsland. We waren er maar drie volle dagen, maar het voelde als thuis. We fantaseerden over ons eigen huis, in de toekomst, en hoe essentiële dingen als een open haard en grote tuin niet konden ontbreken. Ik maakte kennis met de paarden en mocht ze zelfs aaien, terwijl de meeste paarden me steevast negeren. Ik maakte kennis met heerlijke winterwijn van Ikea en schreef de eerste paar liedjes voor mijn album waar ik een warm gevoel van kreeg. En ik fotografeerde een beetje.

Lees meer

Ik maak elk jaar plannen met betrekking tot het nieuwe jaar, maar eigenlijk meer met de reden dat ik het gewoon leuk vind om lijstjes te maken. Natuurlijk is het fijn om eventjes stil te staan bij wat je wil bereiken in het komende jaar, maar eigenlijk hoef je daar geen jaarwisseling voor te hebben. Dit is de eerste keer dat ik een nieuw jaar in ga zonder lijstje met doelen, maar mét een heel positief gevoel over het jaar dat eraan komt. Ik kan het geeneens goed uitleggen, maar ik heb enorm uitgekeken naar 1 januari en nu we in 2018 zijn beland zet dat gevoel gelukkig door. Ik heb zo veel zin in dit jaar.

Afgelopen jaar was rommelig. Op carrière gebied, maar ook in m’n hoofd. Ik maakte grote veranderingen in de manier hoe ik mijn YouTube kanaal run en moest veel leren op het gebied van muziek. In mijn brein was het een rotzooitje. Sinds begin 2016 leek er een onweerswolk in mijn hoofd te zijn ontstaan, die een spanning met zich mee bracht en me het gevoel gaf dat elk klein dingetje ‘teveel’ zou zijn. Ik durf het niet te hard te roepen, maar ik zie een link tussen mijn PCOS (ik kwam er begin 2017 achter dat ik een hormoonstoornis heb) en dat rommelige hoofd. Het gaat namelijk de laatste twee maanden veel beter met mijn hormoonbalans en er is geen donder en bliksem geweest in mijn brein. Ik ben er nog niet helemaal achter wat nou echt goed werkt voor mij, maar ik heb dus in ieder geval ook op dat punt veel geleerd.

Omdat het rommelig was, ben ik er wel ingedoken en heb ik nu veel meer duidelijkheid dan een jaar geleden. Ik weet steeds beter wat ik wil. Ik ben niet in de veronderstelling dat ik dit komende jaar geen teleurstellingen of tegenslagen ga meemaken, want dat gebeurt alleen in dromen vol pluizige puppy’s en regenbogen, maar het is zo veel makkelijker om gefocust te werk te gaan als je weet welke weg je moet nemen.

Ik ga in ieder geval weer wat vaker te zien zijn op deze blog, dit komende jaar. Ik heb in 2017 belachelijk weinig geschreven. Niet omdat ik er geen zin in had, maar omdat ik andere dingen voor liet gaan. Zo zonde! En de dingen die ik schrijf en niet publiceer op deze website, komen hopelijk zoveel mogelijk op mijn debuutalbum. Ik heb het al een paar keer eerder geroepen, maar ik ga er nu echt in duiken. De aankomende maand sluit ik me op in mijn huis met mijn keyboard en ukulele’s om te werken aan nieuwe muziek en vanuit daar ga ik lekker veel de studio in. Ik blijf ook gewoon de wekelijkse video uploaden op YouTube hoor! Ik heb nog steeds enorm veel zin om mooie video’s te maken en jullie een stukje te geven van mijn hersenen, ook al heb ik in 2017 ook vaak gemerkt dat ik me er wat minder thuis begon te voelen. Wat ik trouwens niet erg vind, want ik zie ook wel dat er in mijzelf veel is veranderd. En ik voel me nog comfortabel genoeg om lekker video’s te maken op mijn manier.

Zoals ik al zei: meer blogposts dit jaar. Mijn website heeft al heel lang niet meer de prioriteit binnen mijn werk, maar ik mis het delen van kleine stukjes uit mijn leven. Schrijven heeft toch nog altijd een andere charme dan voor een camera gaan zitten om te praten. Ik ga geen beloftes maken over frequentie, maar ik heb er een goed gevoel over. En mocht dat nou net een van mijn weinige voornemens voor 2018 zijn: meer voelen, minder denken. Niet dat ik gelijk allemaal impulsieve keuzes wil gaan maken, maar ietsje minder over-analyseren zou lekker zijn.

Hoe is het met jullie? Ik ga niet zo heel vaak naar feestjes, maar ik heb gisteren met oud & nieuw zo heerlijk gedanst. Jullie ook?

Love, Teske.